Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik vorige week officieel ten huwelijk ben gevraagd door de allerliefste man op deze wereld. Hoewel ik ontzettend veel van deze man hou en we samen een heel fijn en prettig leven hebben, is hij niet de meest romantische persoon op deze aardkloot. Hij heeft zo zijn momenten en dit was er kennelijk een van.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik nooit gedacht had dat ik überhaupt wilde trouwen. Totdat ik bruidsfotograaf werd. In het begin vond ik het vooral leuk om onderdeel te zijn van mensen hun mooie dag, maar al die poeha en fratsen dat hoefde voor mij eigenlijk niet. Waarom heb je dat allemaal nodig om te zeggen dat je van elkaar houdt?
Maar gedurende de jaren fotografeerde ik steeds meer bruiloften en begon ik te zien hoe mooi het is om in het bijzijn van al je lieve vrienden en familie, samen de liefde te vieren. Ik werd een echte “sucker for love”. En zag steeds meer hoe verschillend al die huwelijken zijn van elkaar. Waar de een compleet uitpakt met diverse locaties, chique diner en een spetterend feest is de ander ingetogen en intiem. Het allerbelangrijkste van een perfecte bruiloft is dat je het doet met de man/vrouw van wie je houdt, dat het bij je past en dat je ervan geniet.
Het trouwvirus sloeg, door mijn werk, langzaam maar zeker, ook op mij over. Ik ging er steeds vaker over nadenken hoe het zou zijn om te trouwen met mijn eigen lieverd. Het voelde warm en het klopte. Dit is de persoon met wie ik dat zou willen doen. De liefde vieren. We hadden het er soms weleens over, hoe het zou zijn. Maar nooit concrete zaken, eerder over de sfeer en welk soort muziek. Ik kreeg altijd het idee dat meneer het stiekem toch een beetje onzin vond. Dat we beter ons geld konden uitgeven aan een mooie reis. Hoewel ik die mening ook deel, is het geven van een goed feest der liefde ook zeer waardevol.
Misschien omdat ik vrij intuïtief ben ingesteld of omdat we dit jaar tien jaar samen zijn, ik had ineens een voorgevoel. Meneer deed een beetje geheimzinnig op zijn telefoon, hij begon ineens een gesprek over trouwen en er kwamen twee pakketjes uit het buiteland aan. Waarvan één, een horloge voor hem en over die ander heb ik hem niet meer gehoord. Ik heb het genegeerd, ik wilde niet toegeven aan mijn intuïtie. Straks is het allemaal een wassen neus en zie ik gewoon spoken omdat het mij allemaal zo leuk lijkt om te trouwen.
En toen was het ineens ons lang geplande dagje en nachtje weg in Antwerpen, bij een intiem feestje. Hij liep naar de dj, pakte de microfoon en begon te zeggen dat hij veel van mij hield en graag met mij wilde dansen op “Fly me tot he Moon” van Frank Sinatra. Mijn “ohjee hij gaat mij ten huwelijk vragen” gevoel werd hetzelfde moment weer de kop in gedrukt; “Oh hij wil gewoon een romantisch dansje…wat lief”. Enigszins teleurstellend, maar wel tevreden danste we samen op dit nummer. Totdat het liedje was afgelopen; “Wat doet hij nu. Issie gevallen? Hij gaat op zijn knieeën?! WTF!? Nee? Ja!”. Ik kon het haast niet bevatten, maar het is echt zo. Het is echt gebeurd.
En nu ben ik niet alleen bruidsfotografe, maar ook een “bride to be”. En hoewel we het rustig aan willen doen omdat we beide willen dat het hele gebeuren klopt bij wie wij zijn en we alles financieel ook goed moeten bekijken, wil ik jullie wel graag op de hoogte gaan houden van wat er allemaal op ons pad komt. Ik ben daarom vanaf nu officieel een Bruid(sfotografe).
